In dit interview spreek ik met de bijzonder inspirerende David, die zijn linker onderarm verloor bij een auto-ongeluk en zich door te zwemmen zowel fysiek als mentaal herpakte.
Sander: David, dank je wel dat je tijd hebt gemaakt voor dit gesprek. Jouw verhaal is ontzettend inspirerend. Kun je ons meenemen naar het moment dat je leven drastisch veranderde?
David: Natuurlijk, Sander. Het was een gewone dag, zoals zoveel andere. Ik reed op de snelweg in Israël, waar ik toen woonde, toen ik door een kettingbotsing werd geraakt. Alles gebeurde in een fractie van een seconde. Mijn auto werd omvergeworpen en voor ik het wist, werd ik wakker in een ziekenhuisbed. Mijn linker onderarm was niet meer te redden.
Sander: Dat moet een ongelooflijk moeilijke periode voor je zijn geweest. Hoe ging je daarmee om?
David: In het begin totaal niet, als ik eerlijk ben. De eerste weken voelde het alsof ik een deel van mezelf kwijt was, en niet alleen fysiek. Ik was boos, gefrustreerd. Hoe zou ik ooit terug kunnen naar een normaal leven? Dingen die vanzelfsprekend leken, zoals een jas dichtknopen of een glas water inschenken, waren ineens obstakels. Maar het grootste gevecht was in mijn hoofd.
Sander: Hoe kwam zwemmen op je pad in dat herstelproces?
David: Dat was eigenlijk puur toeval. Een fysiotherapeut stelde voor om eens het zwembad in te gaan. In het begin vond ik het een verschrikkelijk idee—ik kon amper wennen aan het feit dat ik iets kwijt was, laat staan dat ik zou proberen te zwemmen. Maar uiteindelijk gaf ik het een kans. En vanaf het eerste moment dat ik in het water lag, voelde ik iets veranderen.
Sander: Wat veranderde er precies?
David: In het water voelde ik me vrij. Op het droge voelde ik me constant beperkt, maar in het zwembad? Daar telde mijn handicap ineens minder. Ik kon bewegen zonder dat ik aan mijn beperking werd herinnerd. Het gaf me een focus, iets om me op te richten. Eerst was het gewoon overleven in het water, maar langzaam begon ik mezelf uit te dagen. Eerst één baantje, dan tien, dan vijftig.
Sander: Je bent niet alleen een zwemmer geworden, maar ook een inspiratie voor anderen. Wanneer besefte je dat jouw verhaal anderen kon helpen?
David: Dat kwam pas later. Eerst was zwemmen mijn eigen manier om terug te vechten, maar op een dag sprak iemand me aan bij het zwembad. Hij had gehoord wat ik had meegemaakt en vertelde me dat hij zelf ook worstelde met een lichamelijke beperking. Hij zei dat het zien van mij in het water hem hoop gaf. Dat raakte me diep. Sindsdien heb ik geprobeerd mijn verhaal te delen, zodat anderen ook kunnen zien dat de grens van wat mogelijk is vaak verder ligt dan je denkt.
Sander: Je hebt het zwemmen dus echt omarmd. Wat betekent het nu voor je?
David: Het is mijn vrijheid, mijn therapie en mijn kracht. Maar het is ook een constante uitdaging. Ik wil altijd blijven verbeteren, sneller worden, efficiënter zwemmen. En ik wil laten zien dat beperkingen je niet hoeven te definiëren.
Sander: Een praktisch punt: hoe ga je om met de fysieke uitdagingen? Bijvoorbeeld je balans in het water?
David: Dat was in het begin echt lastig. Een groot deel van zwemmen draait om symmetrie, en ineens miste ik een arm. Mijn lichaam moest zich opnieuw aanpassen. Ik heb urenlang gewerkt aan mijn techniek, aan mijn ademhaling, aan mijn beenkracht. Maar dat was juist het mooie eraan—het gaf me een doel.
Sander: En hoe zit het met je oren? Je zwemt veel, en ik weet dat je zwemdoppen gebruikt.
David: Ja, dat klopt! Ik had in het begin vaak last van oorontstekingen, vooral omdat ik zoveel tijd in het water doorbracht. Mijn oren bleken daar gevoelig voor. Toen raadde iemand me zwemdoppen aan. In het begin vond ik het wennen, maar nu kan ik me niet voorstellen zonder te zwemmen. Ze houden niet alleen water uit mijn oren, maar helpen me ook om me beter te focussen in het water. Minder afleiding, meer concentratie.
Sander: Je hebt dus niet alleen fysiek, maar ook mentaal een enorme weg afgelegd. Wat zou je zeggen tegen iemand die nu in een situatie zit waarin alles onmogelijk lijkt?
David: Dat het oké is om het even niet te zien zitten. Maar dat je altijd een manier kunt vinden om vooruit te gaan. Voor mij was dat zwemmen. Voor iemand anders is het misschien iets totaal anders. Het belangrijkste is dat je een doel vindt, hoe klein ook. Begin met iets kleins, en bouw daarop verder. Maar vooral: laat je niet definiëren door wat je mist, maar door wat je nog steeds kunt.
Sander: Dat is een mooie boodschap, David. Wat is jouw volgende uitdaging?
David: Ik wil blijven zwemmen en misschien meedoen aan een grote openwaterwedstrijd. En ik wil blijven inspireren. Als mijn verhaal iemand helpt om een stap vooruit te zetten, dan is dat voor mij de grootste winst.
Sander: Dank je wel voor dit gesprek, David. Jouw verhaal is echt indrukwekkend en ik weet zeker dat het veel mensen zal raken.
David: Graag gedaan, Sander. En wie weet, zie ik je ooit in het zwembad!
